Artykuły naukowe

Numer II 2025
Patery Eryki Trzewik-Drost na tle epoki i historii Zakładów Porcelany „Bogucice”

Jedną z ciekawszych projektantek powojennego wzornictwa była Eryka Trzewik-Drost, która w 1957 roku rozpoczęła pracę w Zakładach Porcelany „Bogucice”. Projektowała zarówno formy, jak i dekoracje, w tym wzory na patery. W jej sztuce można odnaleźć dalekie echo wpływów Pabla Picassa, podobne twarze z migdałowatymi oczami, wydłużonymi szyjami, statyczne i symetryczne. Jej czarno-białe kompozycje wpisywały się w syntezę nowoczesnego wzornictwa. Nowe patery i reedycje zostały wprowadzone do produkcji przez Fundację Fabryka Kulturalna we współpracy z Eryką Trzewik-Drost, dr hab. Anną Kmitą, prof. ASP Katowice, Fabryką Porcelany Bogucice.

 

Polskie szkło artystyczne i użytkowe jest powoli odkrywaną dziedziną w historii rodzimego designu. Zdobywa ono coraz większą popularność, a nazwiska projektantów szkła zaliczanych do „Wrocławskiej Szkoły Szkła” zyskują miano ikon wzornictwa. Ta rzadka specjalizacja jednoznacznie kojarzy się z Dolnym Śląskiem, gdzie w stolicy regionu – Wrocławiu, tuż po II wojnie światowej powstała unikatowa w skali kraju Katedra Szkła na Wydziale Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych. Postaciami kluczowymi dla stworzenia środowiska wrocławskich artystów szkła był Eugeniusz Geppert – założyciel Akademii i Stanisław Dawski – inicjator i opiekun Katedry Szkła w pierwszych latach jej istnienia. Dzięki ich staraniom, do dziś kształci się na jedynym w kraju Wydziale Szkła i Ceramiki projektantów i artystów szkła, a polska sztuka i wzornictwo wyróżnia się niepowtarzalną grupą twórców skoncentrowanych na tej unikatowej materii.

Kształcenie artystyczne zawsze cechowała odmienność i indywidualizm w porównaniu z tradycyjnym modelem nauczania akademickiego. Wymaga ono indywidualnego podejścia, kształtowania osobowości oraz uwzględnienia unikatowego talentu każdego ucznia. Nauczanie „sztuki” wydawało się wielu procesem tak niewyjaśnionym, jak praktyki alchemików. Dlatego kojarzono je z czymś tajemniczym, kuszącym przez pozorną swobodę, fascynującym ze względu na nieuchwytność, ale też budzącym niepewność z powodu trudności z wpisaniem w ramy powszechnie przyjętych norm nauczania.  

PEŁNA WERSJA ARTYKUŁU DO POBRANIA
Autorzy
AUTOR
dr Paulina Zarębska-Denysiuk

Historyczka sztuki, kuratorka, edukatorka, animatorka społeczna. Nauczycielka w średniej szkole artystycznej i nauczycielka akademicka. Od 2008 roku w zarządzie Lubelskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Należy do Forum Kultury Przestrzeni, Rady Kultury Przestrzeni, Forum Kobiet Lublina oraz Rady Przemysłów Kreatywnych. Jest także przewodniczącą Zespołu ds. Wznoszenia Pomników w UM Lublin. Kuratorowała liczne wystawy: „Martwy sezon” Justyny Gryglewicz (Galeria Rybna 4); „Hikikomori” Jakuba Woynarowskiego, Wojciecha Gilewicza (Warsztaty Kultury) w 2009 roku i współkuratorowała: „Ars loci-obraz aktualny” (Warsztaty Kultury 2012); „Macierzyństwo…”, do której opracowała i prowadziła program edukacyjny oraz pracowała przy katalogu wystawy; Foto-Kolekcje”, odsłona kolekcji LTZSP (CSK 2013), „(A)symetrie” w Muzeum Lubelskim w Lublinie 2015, „Lekcje z kolekcji. Lubelskie kolekcje poza instytucjami” (CSK 2016); wystawę Jana Drosta i Eryki Trzewik-Drost w Centrum Spotkania Kultur w ramach Lubelskich Dni Modernizmu (CSK 2017); „Pokój z lat 60.” w ramach Lubelskich Dni Modernizmu (Galeria Zamek 2018); „Design lat 60. Ceramika i szkło” (w siedzibie Fundacji Krajobrazy 2018).
Wróć
  linia Newsletter

Chcesz być na bieżąco informowany o aktualnych wydarzeniach i artykułach? Zapisz się do newsletter.

Oświadczam, że zapoznałem się i akceptuję: Polityka prywatności